Een dagje vrij voor mezelf! Pleegzoon is een dagje naar zijn papa en mama omdat papa jarig is. Ik ben gaan wandelen. 7,6 km. Het was prachtig weer! Ik heb sinds afgelopen zomer veel gewandeld. In het begin, met mijn enorme overgewicht, ben ik begonnen met kleine stukjes. Hier in de buurt rondjes dichtbij huis, zodat ik snel thuis zou zijn als ik moe was. Langzamerhand steeds verder en het ging ook steeds gemakkelijker. Mijn zoon nam echte wandelschoenen voor me mee, ik had het gevoel dat ze zo enorm groot en lomp waren, dat iedereen het zou opvallen. Maar vanaf het begin liepen ze heerlijk. En nu zijn het zo ongeveer mijn lievelingsschoenen.
Sinds juni ben ik 20 kilo afgevallen! Eigenlijk 25, maar dat was in november en er is weer 5 bijgekomen, helaas. En het is zo moeilijk om de draad weer op te pakken!
Daarom was ik superblij dat ik vandaag even flink kon wandelen. Het voelde heerlijk en dan ben ik ook meteen weer veel gemotiveerder.
Vanmiddag ben ik boven een beetje gaan opruimen. Een tas vol gehaakte vierkantjes, waar ik een deken van wilde maken, maar die al jaren in de kast ligt, en waarvan ik vast en zeker de komende jaren ze ook niet aan elkaar ga haken, heb ik op de haak-facebookgroep van ons dorp gezet. Morgen worden ze opgehaald. Een supermarkttas vol.
Verder een grote zak vol boeken klaargezet voor de kringloop.
Een vuilniszak vol kinderkleertjes, die ik gekregen heb, maar nooit ga gebruiken, omdat ik veel te veel kinderkleertjes heb.
Een vuilniszak vol ledikantbeddengoed, slaapzakjes en omslagdoeken.
De 2 vuilniszakken gaan naar een stichting voor tienermoeders. Oja, ook nog een plastic tas vol zwemluiers.
Een mooi beginnetje dus.
Hopelijk kan ik morgen weer wat foto's plaatsen.
Om 5 uur was mijn kleine mannetje weer terug en zijn we ook nog lopend (met wandelwagen) boodschappen gaan doen. Totaal 9,9 km gelopen vandaag.
Ik ben tevreden.
Morgen weer een nieuwe dag.
zaterdag 4 februari 2017
vrijdag 3 februari 2017
pleegzorg
Sinds een half jaar heb ik een pleegkindje. Je zult begrijpen dat ik van hem geen foto's mag plaatsen en niet teveel details kan vertellen.
Precies een jaar geleden heb ik me aangemeld voor een pleegzorgcursus. Ik wilde al heel lang meer dan alleen gastouder zijn. Toen ik nog getrouwd was, hebben we naast onze eigen 3 kinderen ook een pleegkind gehad.Een Afrikaanse jongen die van zijn 14e tot zijn 18e bij ons heeft gewoond. Dit was niet makkelijk. Hij had/heeft een hechtingsstoornis, waar we toen nog niet veel over wisten. (inmiddels heb ik alles wat ik kon vinden er over gelezen, en met terugwerkende kracht heel veel problemen van toen kunnen begrijpen)
Naast mijn werk als gastouder leek een puber me geen goed idee, nu al mijn eigen kinderen de deur uit zijn. Bovendien heb ik gewoon veel meer met hele kleine kindjes. En toen ik 50 werd vorig jaar, dacht ik: nu moet ik het echt gaan proberen, anders komt er nooit meer van.
Mijn idee was wel om alleen crisis- en kortdurende opvang te doen. Om verschillende redenen; mijn leeftijd; als ik nu een baby krijg, ben ik ongeveer 70 als het kind volwassen is. Dat lijkt me voor het kind niet leuk en dat zie ik zelf ook niet zitten. Met mijn werk als gastouder van kindjes van 0-4 is het logistiek erg lastig om straks weer naar school, zwemles, clubjes en vriendjes te moeten. Daar heb ik trouwens ook geen zin meer in.
Dus ik heb de cursus gedaan en me aangemeld voor crisispleegzorg voor kindjes van 0-4, zodat ze overdag mee kunnen draaien met de kindjes in mijn opvang.
Vorig jaar mei was ik er klaar voor. En dan begint het wachten. Niet heel spannend hoor. Ik stond er heel ontspannen in, een kindje was welkom en als het een paar maanden zou duren , was het ook goed.
In juli kreeg ik vakantie. De opvang ging 2 weken dicht en ik ging 2 weken op het huis van vakantievierende vrienden passen, dus voor mij ook vakantie.
Vrijdagavond vertrok ik en dinsdags kreeg ik een telefoontje: er was een baby van 8 maanden oud, of ik dat jochie voor 4 weken wilde opvangen...
Natuurlijk! Ik mocht er een dag over nadenken en de volgende morgen zei ik vol overtuiging JA!
Ik ging dezelfde middag naar huis om alles klaar te zetten. Dat was de woensdag. Gelukkig heb ik alles in huis door de opvang, dus bedje verschonen, wandelwagen was er, kleertjes in de goede maten klaarleggen, luiers en voeding kopen en wat potjes babyvoeding. En op donderdagmiddag werd het mannetje gebracht. Wat een schatje. Ik hoorde verder niks over de achtergrond en reden, dat kwam later pas. Het was een heel rustig jochie, die duidelijk weinig gewend was. Hij kon nog niks, alleen liggen en stil zijn. Pas na 3 dagen huilde hij voor het eerst. In die 4 weken leerde hij rollen, draaien en zitten. En eten!!! Want hij kreeg nog alleen maar flesvoeding... En de 4 weken werden 9 weken, toen kwam er nog 3 maanden bij, toen nog 3 maanden, van deze laatste 3 maanden is nu 1 maand om. Maar er zouden zomaar nog 3 maanden achteraan kunnen komen. Dus inmiddels is het geen crisisopvang meer. De bedoeling/hoop is dat hij weer terug naar papa en mama gaat, maar daar moet nog hard aan gewerkt worden. Papa en mama houden wel veel van hem en hij ziet ze iedere week. Hij is nu een weldoorvoede dreumes, die afgelopen weekend zijn eerste stapjes los heeft gezet! Altijd vrolijk en blij! Nu bijna 15 maanden.
Het is af en toe best druk, en ik mis mijn vrijheid in het gaan en staan wanneer ik dat wil soms best wel. Maar het is het dubbel en dwars waard!!!
Precies een jaar geleden heb ik me aangemeld voor een pleegzorgcursus. Ik wilde al heel lang meer dan alleen gastouder zijn. Toen ik nog getrouwd was, hebben we naast onze eigen 3 kinderen ook een pleegkind gehad.Een Afrikaanse jongen die van zijn 14e tot zijn 18e bij ons heeft gewoond. Dit was niet makkelijk. Hij had/heeft een hechtingsstoornis, waar we toen nog niet veel over wisten. (inmiddels heb ik alles wat ik kon vinden er over gelezen, en met terugwerkende kracht heel veel problemen van toen kunnen begrijpen)
Naast mijn werk als gastouder leek een puber me geen goed idee, nu al mijn eigen kinderen de deur uit zijn. Bovendien heb ik gewoon veel meer met hele kleine kindjes. En toen ik 50 werd vorig jaar, dacht ik: nu moet ik het echt gaan proberen, anders komt er nooit meer van.
Mijn idee was wel om alleen crisis- en kortdurende opvang te doen. Om verschillende redenen; mijn leeftijd; als ik nu een baby krijg, ben ik ongeveer 70 als het kind volwassen is. Dat lijkt me voor het kind niet leuk en dat zie ik zelf ook niet zitten. Met mijn werk als gastouder van kindjes van 0-4 is het logistiek erg lastig om straks weer naar school, zwemles, clubjes en vriendjes te moeten. Daar heb ik trouwens ook geen zin meer in.
Dus ik heb de cursus gedaan en me aangemeld voor crisispleegzorg voor kindjes van 0-4, zodat ze overdag mee kunnen draaien met de kindjes in mijn opvang.
Vorig jaar mei was ik er klaar voor. En dan begint het wachten. Niet heel spannend hoor. Ik stond er heel ontspannen in, een kindje was welkom en als het een paar maanden zou duren , was het ook goed.
In juli kreeg ik vakantie. De opvang ging 2 weken dicht en ik ging 2 weken op het huis van vakantievierende vrienden passen, dus voor mij ook vakantie.
Vrijdagavond vertrok ik en dinsdags kreeg ik een telefoontje: er was een baby van 8 maanden oud, of ik dat jochie voor 4 weken wilde opvangen...
Natuurlijk! Ik mocht er een dag over nadenken en de volgende morgen zei ik vol overtuiging JA!
Ik ging dezelfde middag naar huis om alles klaar te zetten. Dat was de woensdag. Gelukkig heb ik alles in huis door de opvang, dus bedje verschonen, wandelwagen was er, kleertjes in de goede maten klaarleggen, luiers en voeding kopen en wat potjes babyvoeding. En op donderdagmiddag werd het mannetje gebracht. Wat een schatje. Ik hoorde verder niks over de achtergrond en reden, dat kwam later pas. Het was een heel rustig jochie, die duidelijk weinig gewend was. Hij kon nog niks, alleen liggen en stil zijn. Pas na 3 dagen huilde hij voor het eerst. In die 4 weken leerde hij rollen, draaien en zitten. En eten!!! Want hij kreeg nog alleen maar flesvoeding... En de 4 weken werden 9 weken, toen kwam er nog 3 maanden bij, toen nog 3 maanden, van deze laatste 3 maanden is nu 1 maand om. Maar er zouden zomaar nog 3 maanden achteraan kunnen komen. Dus inmiddels is het geen crisisopvang meer. De bedoeling/hoop is dat hij weer terug naar papa en mama gaat, maar daar moet nog hard aan gewerkt worden. Papa en mama houden wel veel van hem en hij ziet ze iedere week. Hij is nu een weldoorvoede dreumes, die afgelopen weekend zijn eerste stapjes los heeft gezet! Altijd vrolijk en blij! Nu bijna 15 maanden.
Het is af en toe best druk, en ik mis mijn vrijheid in het gaan en staan wanneer ik dat wil soms best wel. Maar het is het dubbel en dwars waard!!!
donderdag 2 februari 2017
nieuwbouw
Ik weet al jaren dat de rij huizen, waarvan ik er 1 bewoon, afgebroken gaat worden. De huur wordt al een aantal jaren niet verhoogd, omdat de staat van de huizen zo slecht is en er niet meer in onderhoud, laat staan verbetering geinvesteerd wordt.
Het is er dan ook koud, vochtig, verouderd en zelf ga je ook niet meer een nieuw verfje of behangetje investeren.
Helaas loopt de nieuwbouwplanning inmiddels jaren achter op schema, zodat het er allemaal niet beter op wordt.
Maar vorig jaar is er dan toch een start gemaakt met een groot project.
Voor de duidelijkheid, het zijn dus sociale huurwoningen.
Er zijn 3 fases ingepland. Fase 1 is klaar: er waren kleine bejaardenwoninkjes, die zijn afgebroken en daarvoor in de plaats is er een mooi complex gebouwd met seniorenappartementen. Een klein stukje verderop hier in de straat. Ik zal er binnenkort wel eens een foto van laten zien.
Toen die appartementjes klaar waren, zijn er al veel oudere mensen uit "mijn" buurtje daar naartoe verhuist. Dat betekende lege huizen, waar geen nieuwe huurders meer in toegelaten werden. Aan mijn kant van de straat staan 8 huizen; 2 rijen van 4, waarvan alleen de hoekhuizen nog bewoont zijn. En aan de overkant stonden ook 2 rijen van 4, die zijn eind vorig jaar afgebroken, nadat ze al wel een half jaar leeg stonden, met als gevolg, diefstal, vandalisme en dichtgetimmerde ramen en deuren. Het leek net een getto. We waren blij dat die huizen eindelijk werden afgebroken. Er stonden wel grote hekken om het terrein, maar het was beter qua uitzicht, dan dichtgetimmerde huizen. Vervolgens gebeurde er niks.
Tot gisteren. Opeens werd er begonnen met graven. En vanmiddag kreeg ik iemand van de woningbouwvereniging op bezoek voor een gesprekje.
Tot mijn grote verrassing met definitieve tekeningen van de nieuwe huizen. zelfs al met huisnummers. En het mooie is, dat ik straks kom te wonen op exact de plek, waarvan ik hoopte dat ik terecht zou komen! Een hoekwoning hier recht tegenover! Hoe leuk is dat! Ik kan dus vanuit mijn woonkamer iedere dag de vorderingen volgen van de bouw van mijn nieuwe huis.
En waar ik gisteren nog dacht zeeen van tijd te hebben, vertelde de woningbouwmeneer dat de nieuwe woningen voor de bouwvak opgeleverd worden. Vóór de bouwvak!!!
Dus in de zomervakantie ga ik al verhuizen!!!
Het is er dan ook koud, vochtig, verouderd en zelf ga je ook niet meer een nieuw verfje of behangetje investeren.
Helaas loopt de nieuwbouwplanning inmiddels jaren achter op schema, zodat het er allemaal niet beter op wordt.
Maar vorig jaar is er dan toch een start gemaakt met een groot project.
Voor de duidelijkheid, het zijn dus sociale huurwoningen.
Er zijn 3 fases ingepland. Fase 1 is klaar: er waren kleine bejaardenwoninkjes, die zijn afgebroken en daarvoor in de plaats is er een mooi complex gebouwd met seniorenappartementen. Een klein stukje verderop hier in de straat. Ik zal er binnenkort wel eens een foto van laten zien.
Toen die appartementjes klaar waren, zijn er al veel oudere mensen uit "mijn" buurtje daar naartoe verhuist. Dat betekende lege huizen, waar geen nieuwe huurders meer in toegelaten werden. Aan mijn kant van de straat staan 8 huizen; 2 rijen van 4, waarvan alleen de hoekhuizen nog bewoont zijn. En aan de overkant stonden ook 2 rijen van 4, die zijn eind vorig jaar afgebroken, nadat ze al wel een half jaar leeg stonden, met als gevolg, diefstal, vandalisme en dichtgetimmerde ramen en deuren. Het leek net een getto. We waren blij dat die huizen eindelijk werden afgebroken. Er stonden wel grote hekken om het terrein, maar het was beter qua uitzicht, dan dichtgetimmerde huizen. Vervolgens gebeurde er niks.
Tot gisteren. Opeens werd er begonnen met graven. En vanmiddag kreeg ik iemand van de woningbouwvereniging op bezoek voor een gesprekje.
Tot mijn grote verrassing met definitieve tekeningen van de nieuwe huizen. zelfs al met huisnummers. En het mooie is, dat ik straks kom te wonen op exact de plek, waarvan ik hoopte dat ik terecht zou komen! Een hoekwoning hier recht tegenover! Hoe leuk is dat! Ik kan dus vanuit mijn woonkamer iedere dag de vorderingen volgen van de bouw van mijn nieuwe huis.
En waar ik gisteren nog dacht zeeen van tijd te hebben, vertelde de woningbouwmeneer dat de nieuwe woningen voor de bouwvak opgeleverd worden. Vóór de bouwvak!!!
Dus in de zomervakantie ga ik al verhuizen!!!
woensdag 1 februari 2017
nieuwe start
Hallo lieve mensen,
Zijn er nog vroegere lezers die weer nieuwe berichtjes willen lezen?
Ik ben nl van plan om dit blog weer nieuw leven in te blazen.
Waarom?
Ten eerste omdat het weer hard nodig is.
Langzamerhand slopen er weer steeds meer spullen mijn huis binnen.
Ten tweede omdat ik me weer meer bewust wil worden van mijn uitgavenpatroon en alleen wil kopen als ik iets echt nodig heb.
Ten derde omdat er deze week eindelijk begonnen is met mijn nieuwe toekomstige huurhuis hier aan de overkant van de straat! Dat betekend dat ik nu toch echt binnen een jaar ga verhuizen!!!
Ten vierde omdat mijn leventje behoorlijk is veranderd omdat ik sinds een halfjaar een man in huis heb.... Nee, schrik niet, geen verkering, maar ik ben sinds een half jaar een hele trotse pleegmama! En er woont een heel lief klein mannetje bij me die 8 maanden was toen hij hier kwam en nu bijna 15 maanden is. Een hele verandering in mijn leven, wat heel veel liefde en plezier met zich meebrengt, maar ook veel verantwoordelijkheid en aanpassing en vreemde ogen die meekijken. Het is zo'n voorrecht om weer voor een klein kindje te mogen zorgen, al voel ik af en toe wel dat ik een alleenstaande en oudere moeder ben.
Ik wil over mijn leventje heel graag van alles vertellen en laten zien. En ook voor mezelf opschrijven/typen om te kunnen onthouden en teruglezen wat er allemaal gebeurt. En om op een rijtje te krijgen wat er allemaal gedaan moet worden en geregeld moet worden, voordat ik verhuist ben en alles weer op z'n plaats is. Ik heb er heel veel zin in! Het zal dus niet meer alleen over kastjes en planken opruimen gaan, maar over alles wat er het komende jaar gebeurt. En tegelijk ook over de dingen die me ontspannen, zoals handwerken en wandelen. En (hopelijk) over afvallen, want ja, beste mensen, afgelopen november was ik gedurende 1 dag 25 kilo afgevallen!!! Ja echt! 25 kilo! Als dat geen grote opruiming is! Helaas is er sinds november weer 5 kilo bijgekomen, maar ik ga er weer mee aan de slag! Het grootste resultaat heb ik bereikt door veel te wandelen. En de bedoeling is om met een vriendin binnenkort te beginnen aan het Pieterpad.
Dus heel wat onderwerpen om over te bloggen!
Tot snel,
liefs, Aafke
Zijn er nog vroegere lezers die weer nieuwe berichtjes willen lezen?
Ik ben nl van plan om dit blog weer nieuw leven in te blazen.
Waarom?
Ten eerste omdat het weer hard nodig is.
Langzamerhand slopen er weer steeds meer spullen mijn huis binnen.
Ten tweede omdat ik me weer meer bewust wil worden van mijn uitgavenpatroon en alleen wil kopen als ik iets echt nodig heb.
Ten derde omdat er deze week eindelijk begonnen is met mijn nieuwe toekomstige huurhuis hier aan de overkant van de straat! Dat betekend dat ik nu toch echt binnen een jaar ga verhuizen!!!
Ten vierde omdat mijn leventje behoorlijk is veranderd omdat ik sinds een halfjaar een man in huis heb.... Nee, schrik niet, geen verkering, maar ik ben sinds een half jaar een hele trotse pleegmama! En er woont een heel lief klein mannetje bij me die 8 maanden was toen hij hier kwam en nu bijna 15 maanden is. Een hele verandering in mijn leven, wat heel veel liefde en plezier met zich meebrengt, maar ook veel verantwoordelijkheid en aanpassing en vreemde ogen die meekijken. Het is zo'n voorrecht om weer voor een klein kindje te mogen zorgen, al voel ik af en toe wel dat ik een alleenstaande en oudere moeder ben.
Ik wil over mijn leventje heel graag van alles vertellen en laten zien. En ook voor mezelf opschrijven/typen om te kunnen onthouden en teruglezen wat er allemaal gebeurt. En om op een rijtje te krijgen wat er allemaal gedaan moet worden en geregeld moet worden, voordat ik verhuist ben en alles weer op z'n plaats is. Ik heb er heel veel zin in! Het zal dus niet meer alleen over kastjes en planken opruimen gaan, maar over alles wat er het komende jaar gebeurt. En tegelijk ook over de dingen die me ontspannen, zoals handwerken en wandelen. En (hopelijk) over afvallen, want ja, beste mensen, afgelopen november was ik gedurende 1 dag 25 kilo afgevallen!!! Ja echt! 25 kilo! Als dat geen grote opruiming is! Helaas is er sinds november weer 5 kilo bijgekomen, maar ik ga er weer mee aan de slag! Het grootste resultaat heb ik bereikt door veel te wandelen. En de bedoeling is om met een vriendin binnenkort te beginnen aan het Pieterpad.
Dus heel wat onderwerpen om over te bloggen!
Tot snel,
liefs, Aafke
Abonneren op:
Posts (Atom)