Een heel klein verhaaltje over een heel grote mislukkig.
Ik deed de deur van mijn rommelschuurtje open.
Naar binnen gaan lukt niet, want zo vol...
Ik maakte een foto, die ik niet durf laten zien.
Ik had een vuilniszak in mijn hand...
Ik keek, en dacht, en keek, en dacht, en de moed zonk steeds verder weg in mijn pantoffels.
Ik gooide de vuilniszak naar binnen en draaide me om en deed de deur weer dicht...
P.S. Ik ken iemand, waarvan ik weet dat ze meeleest en die al heel vaak heeft aangeboden me te helpen. Ik geloof dat ik die hulp in mijn schuur maar aan moet nemen. * schaam*
Mislukt? Nee, zo zou ik het niet noemen. Poging tot......?
BeantwoordenVerwijderenSchaamte? Waarom? Het is zo als het is en je bent begonnen het aan te pakken/erkennen.
Wel gedurfd hoor om die hulp aan te nemen.
Dacht deze week, dat ik jou hulp misschien wel zou kunnen gebruiken.
Gisteren bezig geweest om ruimte te krijgen in de logeerkamer. Daar staat me toch een boel. En ja dan kan het voorkomen dat ik me ook omdraai en niet weet waar te beginnen.
Succes maar weer, je gaat als een speer!
Gr.
Tiny.
Helemaal met Tiny eens,knap dat je het durft op te schrijven,ik denk dat heel veel mensen een ruimte hebben waarvan ze het liefst hard weg lopen,je bent echt wel op de goede weg kijk anders nog even terug naar je kelderkast en kast in de gang je zit volop in het proces van loslaten en dat gaat met vallen en opstaan,gelukkig hoeft het ook niet in een keer! mijn moeder zei altijd het is er ook niet in een dag gekomen...
BeantwoordenVerwijderenstapje voor stapje dan lukt het je wel.
Heel veel succes,je doet het echt heel goed!
Liefs Joyce.
Aafke, je bent wie je bent.....een prachtmens. En dat schuurtje....komt ooit wel leeg. Hou vol, je gaat als een speer. En als zij weer haar hulp aanbied......aannemen!!
BeantwoordenVerwijderen